เรื่องเล่า ดอกไม้แห่งความเศร้า

 

นิทานดอกลั่นทม

       มีเรื่องราวเล่าต่อ ๆ กันมาว่า แต่ก่อนนี้ ดอกลั่นทม มีเพียงสีขาวบริสุทธิ์ และเป็นที่รักยิ่งของเทพแห่งแสงจันทร์ ทุกคืนที่แสงจันทร์สาดส่อง ดอกลั่นทมจะอวลกลิ่นหอมขจรไกล มีเทพแห่งแสงจันทร์ เคียงใกล้อยู่ไม่ห่าง แต่เมื่อถึงคืนแรมอันไร้จันทร์ ดอกลั่นทม และเทพแห่งแสงจันทร์ก็โศกเศร้า ทุกคราวที่ต้องพรากจากกัน จนในคืนหนึ่ง เทพแห่งแสงจันทร์ จึงเอ่ยชวนให้ ดอกลั่นทม ไปอยู่ด้วยกันบนดวงจันทร์ แต่ ณ ที่นั้น ไม่มีหลากสีสัน เช่นบนพื้นโลกทุกสิ่งล้วนอาบน้ำค้างแสงจันทร์จนเป็นสีเหลืองเรืองรอง

" ก่อนอื่นต้องใช้น้ำค้างแสงจันทร์ ระบายให้ทั่วกลีบดอก พุ่มใบ และลำต้นของเธอเสียก่อน "

    เทพแห่งแสงจันทร์กล่าว แต่ทำอย่างไรจึงจะนำน้ำค้างแสงจันทร์ ลงมายังพื้นดินได้ ทันใดนั้น เทพแสงจันทร์ พลันเหลือบไปเห็นดอกไม้สีขาวอีกชนิดหนึ่ง ซึ่งแย้มบานอยู่ใกล้ต้นลั่นทม

“ กรวยของดอกไม้นี้ลึกพอที่จะใช้ใส่น้ำค้างได้  ”

      เทพแห่งแสงจันทร์กล่าวอย่างยินดี ดังนั้นเทพแห่งแสงจันทร์จึงนำดอกไม้สีขาวกลับไปยังดวงจันทร์เพื่อใช้บรรจุหยาดน้ำค้าง เมื่อกลับมาที่ต้นลั่นทมอีกครั้งเทพแห่งแสงจันทร์ใช้พู่ดอกหญ้าจุ่มน้ำค้างแสงจันทร์ จากกรวยดอกไม้ และเริ่มระบายลงที่กึ่งกลางดอกลั่นทม อย่างแผ่วเบา ยังผลให้ส่วนกลางของดอกไม้กลายเป็นสีเหลืองสดใส แต่ทว่าเมื่อเทพแห่งแสงจันทร์จุ่มพู่กันลงในกรวยดอกไม้ เป็นครั้งที่สาม เขาพบว่าในนั้นไม่มีน้ำค้างแสงจันทร์หลงเหลืออยู่เลย และดอกไม้แต่เดิมที่เคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ก็กลับกลายเป็นสีเหลืองสดใสไปทั้งดอก

"ดอกไม้ที่ร้ายกาจขโมยน้ำค้างแสงจันทร์ไปเสียหมด "
เทพแห่งแสงจันทร์ร้องอย่างโกรธแค้น

" ฉันไม่ได้ตั้งใจ และไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรด้วย "

      ดอกไม้สีเหลืองปฏิเสธ.... แต่เทพแห่งดวงจันทร์ไม่รับฟังผลุนผลันกลับไปยังดวงจันทร์อย่างรีบร้อน มีเวลาเพียงแค่คืนนี้เท่านั้น ที่น้ำค้างจะเปลี่ยนสีของดอกลั่นทมได้ เมื่อใดที่แสงอาทิตย์สาดมา ต้องต่อให้ใช้น้ำค้างแสงจันทร์ มากเท่าไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนสีของดอกไม้ได้อีก เทพแห่งแสงจันทร์ กลับมาหาดอกลั่นทมอีกครั้ง ด้วยความโศกเศร้า ดวงดาวที่เหนื่อยล้าดื่มกินน้ำค้างแสงจันทร์หมดสิ้น ไม่เหลือน้ำค้างแม้เพียงสักหยดเดียวสำหรับดอกลั่นทม ก่อนรุ่งอรุณ ทั้งสองลาจากกันด้วยความเศร้าระทม แต่ต่างให้สัญญาว่าจะมั่นคงกันตลอดไป

ดอกไม้สีขาวรู้สึกละอายใจ ที่เป็นเหตุแห่งความเศร้านี้ จนไม่กล้าบานรับแสงจันทร์ได้เหมือนอย่างเคย มันแย้มกลีบบานเวลาเช้าตรู่ และนอนหลับตลอดคืนอันยาวนาน จนกลายเป็นดอกไม้บานของเวลาเช้าในที่สุด แต่สำหรับดอกลั่นทม ยังคงเศร้าใจอยู่ไม่คลาย สีเหลืองของน้ำค้างแสงจันทร์ ที่ระบายไว้ คอยย้ำเตือนให้มันระลึก ถึงเรื่องราวอันแสนเศร้านี้ อยู่เสมอๆ ลั่นทมจึงกลายเป็นดอกไม้แห่งความเศร้าระทมตั้งแต่นั้นมา